Pogarszająca się pogoda, czyli dobry znak dla chcących złowić szczupaka

Dla wędkarza chcącego złowić szczupaka wczesną jesienią informacja o pogarszającej się pogodzie, wzmagającym się wietrze i rosnącym zachmurzeniu to dobra wiadomość. Prognoza na dzień trzeci wędkarskiej wyprawy obiecywała falki na wodzie zachmurzenie z przejaśnieniami i mieliśmy nadzieję, że również żerujące szczupaki.

Wstajemy dość wcześnie jak zwykle, śniadanko, kawa do termicznych kubków, herbata do termosów i woda do bukłaków. Suchy prowiant, jakiś słodycz i wypływamy tuż po świcie.

Plan na dziś to najpierw zwiedzić jedną z płytkich mocno zarośniętych zatok w pobliżu a później wycieczka w tereny, na których jeszcze nie łowiliśmy. Wybrana zatoka to zupełnie inne łowisko niż do tej pory eksplorowane. Twardsza roślinność. Długie trzcinowiska, mała ilość skał. Rozpoczynamy od najłatwiejszych miejsc czyli pobliża trzcin. Szybko na pokładzie meldują się pierwsze szczupaki. Są średniej wielkości, ale biorą regularnie i po wczorajszym bezrybiu zabawa jest przednia.

Dobór przynęty na szczupaka kluczem do sukcesu

Ja, mimo że staram się bardzo, łowię zdecydowanie mniej niż Darek, który dzień wcześniej mocno „tuninguje” swoje gumy. Analizujemy co jest nie tak i zdecydowanie moje przynęty toną za szybko mimo że łowimy tym samym ciężarem główek. Przerzucam pudełka, zmieniam przynęty, w końcu jest. Odpowiednia wyporność materiału i brań od razu więcej. Przed południem przychodzi godzina, gdzie ryby biorą właściwie z każdego miejsca. Zarówno spod trzcin jak i z „otwartej wody”. Świetny czas żeby przetestować pływające jerki i wszelkiego rodzaju wynalazki, które miały być killerami na takie łowiska.

Szał żerowania nie trwa długo więc opuszczamy zatokę i płyniemy w nieznane 🙂

Szukamy trochę głębszej wody, spadków w pobliżu zarośniętych blatów. Miejsc oddalonych od trzcin, brzegów. Niestety, kiedy tylko dalej oddalamy się od brzegu brania jakby zanikają. Trzymamy się więc bardziej rybnych miejsc i co jakiś czas łowimy kolejne szczupaki.

Czas średnich brań wykorzystujemy a wypróbowanie nowych przynęt, wielkości i rodzajów. Czas mija, robi się późne popołudnie i powoli zaczynamy kierować się w kierunku zatoki nad którą mieszkamy. Wracając spotykamy Marcina z Zygmuntem. Okazuje się, że jedna z ryb niestety pozbywając się haka w łódce przy okazji „poczęstowała” nim Zygmunta.

Konieczna więc była „operacja” przebijania dłoni i cięcia haka. Całe szczęście wszystko przebiegło sprawnie, a poszkodowany twierdząc że to tylko „rana powierzchowna”; łowił dalej.

Warto szukać szczupaka w obiecujących nawet niewielkich zakolach

W drodze powrotnej omijamy zatoki. Zatrzymujemy się jedynie na wyjściach z nich i obławiamy kamienne cyple wychodzące na otwartą wodę. Przy jednym z nich mamy małe zakole w połowie którego znajduje się rozległe głazowisko. Powierzchniowo nieduże łowisko daje kilka przyzwoitych ryb. Po opłynięciu wypłycenia. Darek z jednego kierunku łowi trzy około 80cm szczupaki rzut po rzucie. Świetna sprawa, robimy zdjęcia, w ciepłym świetle kończącego się dnia.

Wracamy już niemal po ciemku, zmęczeni i „wyłowieni” To był naprawdę dobry dzień.

Wieczorem standardowo podsumowanie. Sześciu wędkarzy na trzech łodziach złowiło ciut ponad 100 szczupaków niestety tylko dwa przekroczyły 80cm. Wracając do kwatery już czuliśmy chłodniejsze i mocniejsze podmuchy wiatru. Kolejnego dnia od rana miało wiać i padać.

Choć nie ma podobno takiego deszczu w trakcie którego nie da się łowić to wiatr miał nam uniemożliwić dalsze pływanie. Liczyliśmy jednak, że w pobliżu domowej zatoki uda się złowić konkretną rybę.

Kolejny dzień na Szkierach zamiast szczupakiem…

…ma nas przywitać słoneczną pogodą, całkowitym brakiem wiatru i zupełnym zanikiem brań. Zatem prognozy i obawy spełniły by się właściwie w stu procentach. Nie poddajemy się jednak i bladym świtem wyruszamy.

Staramy się nie pływać po tych samych miejscach i każda z załóg płynie w innym kierunku. Liczymy, że zwiększy to nasze szanse na złowienie ryb.

Rozpoczynamy wędkowanie od skalnej ściany pionowo wchodzącej do wody z dużą ilością roślin przy samym brzegu przy głębokości dwóch – dwóch i pół metra. Szybko łowimy jedną czy dwie małe ryby i łudzimy się, że może jednak taka flauta i prześwietlona woda nie będą rybom przeszkadzały w żerowaniu. Niestety, kiedy tylko słońce wstaje wyżej ponad horyzont brania ustają całkowicie.

Zmieniamy przynęty, ciężary główek, głębokości prowadzenia. Wszystko na nic. Brań nie ma. Wiemy, że w tych warunkach nie mamy co liczyć, że nagle w pudełku znajdzie się przynęta na widok, której szczupaki oszaleją. Spokojnie więc i bez pośpiechu zwiedzamy kolejne zatoki i zatoczki, kamienne rafy porośnięte morszczynem i szerokie głębokie blaty, na których zazwyczaj ryb nie łowiliśmy.

Szczupaki w słoneczną pogodę nie chcą brać

W jednej z zatoczek widzimy dwie około 50 cm ryby wygrzewające się na płyciźnie a obok nich wielkiego szczupaka dla którego dwa poprzednie mogły by stanowić poranną przekąskę. Maluchy uciekają na widok łódki natomiast „metrówka” nic sobie nie robi z naszej obecności. Topimy więc kamerę i „kręcimy” krótki filmik z metrowym szczupakiem w roli głównej.

Radochy mamy przy tym tyle jakbyśmy go złowili. Na koniec przeprowadzam kilka razy przynętę w okolicy ryby a gdy ta nie reaguje staram się ją sprowokować podając gumę pod nos. Efekt widać na filmie i nie jest to branie 🙂

To przypomina mi ile razy po wykonaniu świetnego rzutu w idealnej miejscówce mówiłem ”gdyby był to by „walnął””. Tego dnia przekonałem się, że jak nie chce to nie ma siły „nie walnie”

Podbudowani nowym doświadczeniem idziemy na … grzyby. Super las, prawdziwki rosną pogoda cudna. Żyć nie umierać.

Zbieramy kilka grzybów na jutrzejszą jajecznicę i ruszamy spróbować jeszcze złowić coś wieczorem.

Sprawdzamy wieczorne miejscówki, w których mogły by się pojawić okonie, niestety bezskutecznie. Wydłubujemy kilka pojedynczych ryb z samych trzcin i godzinkę przed spłynięciem w wąskim przesmyku i odrobienie głębszej wodzie postanawiamy ostatni raz położyć kotwicę.

Darek łowi drobniejszymi przynętami, szukając okoni. Kątem oka zauważam że ma zaczep, pod samą łódką, już chcę powiedzieć, że zapomniałem powiedzieć o skalnej ostrej półce z dużym zaczepem, kiedy jego zaczep zaczyna walczyć. Sprzęt raczej okoniowy więc mimo że wędka gnie się do granic możliwości nie spodziewam się ogromnej ryby.

Mam nawet ochotę łowić dalej kiedy jednak widzę skupienie Kuzyna zmagającego się z rybą szybko odkładam kij i biorę podbierak.

Czyżby szczupak, który „uratuje” nam dniówkę?

Ryba w końcu pokazuje się przy powierchni. Mały haczyk z 5 cm przynętą tkwi w rogu pyska. Jeszcze jeden odjazd i jeszcze jeden. Hamulec kołowrotka pracuje prawidłowo, wędka amortyzuje mocne zrywy ale nie ma na tyle mocy by jednym mocnym pociągnięciem szczupak zaparkował w podbieraku. W końcu udaje mi się go podebrać.

Odczepianie, zdjęcia dla potomnych i… Kolejny dzień z metrowym szczupakiem.

Niesamowite jak po wypuszczeniu powoli siada na dnie, w wieczornym ciepłym świetle widać go na płyciźnie odpoczywającego po walce.

Odpływamy.

Wprawdzie miało to być ostatnie kotwiczenie ale wiadomo, że się to tak nie skończy. Zatrzymujemy się jeszcze w zatoce tuż przed pomostem, łowimy dwie czy trzy ryby w tym jedną również „podbierakową „80”.

Spływamy. Klarujemy łódkę. Pozostałe ekipy spływają. Wieczorem standardowo raportujemy.

Wyniki ilościowe tak jak się można było spodziewać marne.

Trzy załogi łowią niewiele ponad 30 ryb z czego tylko dwie duże 85 i 100cm.

Pocieszające jest to, że Mateusz z Wojtkiem zaczęli „dobierać” się do okoni i jeśli szczupaki nie będą brały to mamy pierwsze namiary na ładne garbusy.

Liczymy jednak, że prognozy na dni kolejne się sprawdzą zacznie wiać, niebo zaciągnie się chmurami a szczupaki oszaleją na punkcie naszych przynęt.

Jak wyglądał nasz kolejny dzień na Szkierach. W kolejnej części opiszę…